در واژه های شعر من چیزی
مثل نوایی یا نگاهی هست
مثل نگاه لیلی و مجنون
چند تا نشان آشنایی هست
من این خزان عاشق تر از پیشم
می بارد از شعرم هم آغوشی
گاهی کنار راه شوریده
گاهی میان پارک شهرداری
در این هوا با سوز سرمایش
بر شعر من نور تو می بارد
ای آنکه شعرم را شدی معنی
قلبم نگاه گرم می خواهد
وفا کنی به دلش،سخت است جفا کند باتو
همچون غریبه ای سخت است اگرم تا کند با تو
گام ها قدم زنی با او ،مست بودنش باشی
سخت است برای یک عشوه پا به پا کند با تو
ذکر روزو شب باشد اسم خوشکل یارت
سخت است که او هردم نازی بکند با تو
عاشق شوی و مجنون او با دگری باشد
سخت است اگر او هم عاشق نشود با تو
انگار غرقم من درون چشم آهو ها
همچون خزان با نغمه ی جان سوز عاشق ها
همچون شب تاریک و یک چای نبات داغ
هنگامه ی صبح و میان عطر شب بوها
من در انابد ، در سر آبم ولی لیکن
من درگناباد توام دلخوش به پیغام ها
رهگذر گونه
میگذریم
از کوچه پس کوچه های بی کسی
و چه میدانی
از بازیه غریب زمانه
و قهر خزانی که لج کرده با برف زمستان
و ناودانهایی که چشم انتظار
منتظر گریه بر رخسار خزانند
و چه گرم می شوی
کنار نسیم
وقتی دوش به دوش سایه اش قدم میزند
چه بیهوده میگذرد
شب هایی که
به انتظار نسیم
از پس کوچه های سکوت
هردم عابری میگذرد
به امید آن که
نسیم
نوید بخش پیامی آشنا از
غریبه ای آشنا
به این کوچه سرک بکشد
دلبری با دل معشوق جنمی می خواهد
دل سپردن به نگاهش جگری می خواهد
شعر گفتن ز برایش کار هر شاعر نیست
نام معشوق نوشتن قلمی می خواهد
بی خطر لیک محال است زهیرت بکنند
سر به دلدار سپردن خطری می خواهد
عشق بی مایه طاعت نبرد راه به دوست
عاشقی در ره عشاق کفنی می خواهد
بهر لیلی همه این نیست که عاشق باشی
باده و مستی و مجنون شدنی می خواهد
باید از رفتن بی موقع دلبر فهمید
که گهی ناز کشیدن هنری می خواهد
همه این نیست که مو بینی و خط لب یار
رسم مجنون شدنت پیچش مو می خواهد
