پادشاه سید

هر لحظه تو می باری با چهره رویایی

بر قلب من خسته یک پنجره زیبایی

شمع و گل و پروانه با شعر به رقص آید

وقتی که غزل هایم با واژه بیارایی

با یاد لب سرخت ، در گوشه میخانه

من مست شوم با آن از تلخی و گیرایی  

شد لرزه بر اندامم روزی که تورا دیدم

من را بفریب ای دل از راه فریبایی

هرگز من بیچاره از عشق نمی گفتم

تا آنکه تو را دیدم ، آن روز تماشایی

ای پادشه سید ، هنگام غزل گفتن

دریاب منه خسته هنگام توانایی